Bir kuni o’zini juda baxtsiz deb o’ylagan bir yigit qari o’qituvchi yoniga keldi va u o’z qiyin hayotida biron ma’no ko’rmadim dedi …
U uzoq vaqt davomida uning hayoti haqida shikoyat qildi va uning fikriga ko’ra, u shafqatsiz va adolatsiz edi. Har bir qayg’u monologining so’ngida yigit hamisha aytgan: “Nima uchun bu menga berildi? Nima uchun hamma narsa boshqalarga qaraganda yomon menda?”
Va u bir necha kun davom etdi.
Dono kishi doimo nolishlarni tinglashdan charchaganida, u yigitni tuzga jo’natdi. Keyin bir stakan suvga tuz tashlab ichishni buyurdi.
“Ta’mi qanday bo’ldi?” – o’qituvchi so’radi, nafrat bilan ko’zlarini yumib olgan yigitni ko’rib, “Bu qo’rqinchli! Va jirkanchdir!”.
O’qituvchi tabassum qildi va boshqa tuz olishni iltimos qildi.
Ular jimgina eng yaqin ko’lga yetib kelishdi. Chol yosh yigitga tuzni suvga to’kib tashlashni buyurdi.
“Endi bu suvni ich va his-tuyg’ularingni menga aytib ber”.
“Toza, yangi va juda mazali suv!” – dedi yigit, – “Men tuzni hech ham his qilmayman”.
O’shanda o’qituvchi yosh yigitning yonida o’tirib, uni quchoqlab oldi va mulohaza bilan shunday dedi: “Hayotimizda og’riq toza tuzdir; ko’p ham emas, kam ham emas. Og’riq miqdori har doim o’zgarmaydi. Ammo biz boshdan kechiradigan og’riq, biz uni joylashtiradigan idish hajmiga bog’liq.
Shunday qilib, biz azoblansak va og’riqdan qiynalsak, biz qilish mumkin bo’lgan yagona narsa hayotni ma’no bilan to’ldirish, va hatto ko’p narsalarga kengroq qarash lozim. O’zingiz uchun stakan bo’lishni to’xtating. Ko’lga aylaning.