Hindistonda maymunlarni qo’lga olishning bitta hiyla-nayrangi mavjud. Ovchilar kokos yong’og’ini olib, uni ichini maymunlar qo’li sig’adigan darajada o’yishadi.
Keyin boshqa uchidan ikkita kichik teshik ochiladi va shu teshiklardan arqon o’tkaziladi. Bir daraxtning shoxida arqon yordamida kokos osilinadi va kokosga banan joylashtiriladi.
Maymun kelib, qo’lini kokos yong’og’iga tiqadi va bananni ushlaydi, ammo uni kokos yong’og’i ichidan tortib ololmaydi. Teshik kaft sifatida kirish uchun qilingan, ammo musht sifatida chiqolmaydi.
Maymun ozod bo’lishi uchun qilish kerak bo’lgan yagona narsa, bananni qo’yib yuborishdir. Biroq, ko’plab maymunlar bunday qilmaydi va ovchilarga o’lja bo’lishadi.
“Qo’yib yuborish” qobiliyati eng muxim kalitlaridan biridir.
Ko’pincha ongimiz bizni aqlimizga qaramasdan, maymunlarning mushti kabi bizni asir qiladi.
Bizning ongimiz doimo ma’lum fikrlar, hissiyotlar va vaziyatlarga bog’liq bo’lib, ularni yana tasavvur qilishga majbur qiladi. Yoki, aksincha, ularni yo’qotish uchun harakat qilishadi, chunki ular unga yoqimsiz ko’rinadi.
Shunday ekan, donolik bilan fikr yuritib, o’ylab ko’raylik. Biror narsani olaman deb, uning o’ziga asir tushib qolmaylik.