Bir yozning issiq kuni ertalab yosh yigit o’zining asosiy savolini donishmandga berish uchun keldi:
– Ayting-chi, aqlli va ahmoq inson o’rtasidagi farq nimada?
– Men senga javob berishimdan oldin, sen biror narsa qilishing kerak, deb javob berdi donishmand va yosh yigitni tepalik yoniga olib bordi, tepalikda esa bir ombor bor edi.
– Nima qilishim kerak? – deb so’radi yigit.
– Uyimning hovlisida ko’p nam yog’ochlar bor. Men bu o’tinlarni shu omborga olib kelishingni istayman.
Yosh yigit hovliga qaytib keldi, u yerda yog’ochlar yotgan edi. Ular ko’p edi va ularning hammasi nam va og’ir edi. U charchab shu o’tinlarni kuni bo’yi omborga tashidi. Ishni tugatganida, allaqachon kech tushgan edi. Dono kishi bu vaqtda katta daraxt soyasida o’tirib, kitob o’qib va sharbat ichar edi.
– Men siz so’ragan narsangizni qildim – dedi yigit, cholning yoniga o’tirib. – Endi mening savolimga javob berasizmi? Chunki bu savol meni uzoq vaqt qiynayapti.
– Yo’q, men senga tushuntirolmayman. Sen yetarlicha tayyor emassan – dedi donishmand.
– Agar buni bilsang, unda nima uchun bu o’tinlarni tepalikdagi omborga olib keldim?
– Ko’ryapsanmi, – dedi donishmand ko’rsatkich barmog’ini ko’tarib. – Aqlli odam birinchi nima uchun bunday ishni qilish kerakligini so’ragan bo’lardi.
Har bir xatti-harakat maqsadga ega bo’lishi kerak, bu esa ushbu harakatni amalga oshiruvchi shaxsga ma’lum bo’lishi kerak. Kimningdir ta’siri ostida ham amalga oshirilgan harakatlar sizni qoniqtirmaydi va baxt keltirmaydi.