Bir vaqtlar butun umrini ishga solib, pulni saqlab qolgan bir kishi bor edi. Moliyaga vaqt kelganida, unga tirishqoqlikda tengi yo’q edi. U hamma narsadan ko’ra ko’proq pulni sevar edi va o’limidan bir oz avval xotini bilan gaplashdi: “Men o’lganimdan keyin, mening barcha pulimni tobutga qo’yishingni istayman. Men ularni u dunyoga olib ketmoqchiman “.
U xotinidan va’dasini olgancha bu narsani takrorladi.
Kun keldi va u o’ldi. Dafn marosimida bu odam tobutda yotibdi, qora rangli kiyimda xotini yonida o’tirgan edi va yonida eng yaqin dugonasi ham bor edi. Vidolashuv marosimi tugagach va tobut qopqog’ini yopa boshlaganda, xotini o’rnidan turib: «Bir daqiqa kutib turing!» – dedi, qo’llarida bir qutini ko’targan edi. U qutini tobutga qo’ydi. Keyin tobut yopildi va olib ketildi.
“Umid qilamanki, sen aqldan ozmagansan va eringni barcha pulini qo’ymading?” – deb so’radi dugonasi. Ayol shunday javob berdi: “Ha, pulni o’sha yerga va’da qilganim kabi qo’ydim. Men odil insonman va yolg’on gapira olmayman. Men unga barcha pullarni tobutga qo’yaman, deb va’da began edim”.
“Sen barcha pullarni tobutga qo’ydim deb aytmoqchimisan?” – deya dugonasi hayron qoldi. “Albatta,” – dedi beva ayol, – “men hamma pullarni yig’ib, bankdagi hisobimga qo’ydim va unga chek yozib berdim xolos”.